Niby dobre to, rzetelnie zrealizowane, faktów się niby trzymające, ale pozostawia niedosyt. 'Frost/Nixon' w swoim punkcie wyjścia przypomina bardzo 'Good Night, and Good Luck' ale w zestawieniu z obrazem Clooneya jest zdecydowanie tym mniej udanym filmem. Realistyczny, paradokumentalny styl może nie od początku, ale z czasem nieodparcie kojarzył mi się z nieładnym słowem 'podróba' – dziwna sztuczność się w ten realizm wkradała, co uderzało szczególnie w momentach, gdy co kilka/kilkanaście minut któryś z drugoplanowych bohaterów (postać niby autentyczna z odpowiedni imieniem i nazwiskiem w dolnej części ekranu, ale odegrana) wypowiadał się wprost do kamery - że niby udzielając wywiadu - nie mówiąc zresztą niczego treściwego, a tylko cokolwiek łopatologicznie komentując akcję filmu, tudzież nazywając swoje oczywiste odczucia, co by przypadkiem tym po drugiej stronie ekranu żadne niuanse nie umknęły. Również jako pewien obraz epoki film nie do końca satysfakcjonuje, choć fakt, że Howard z ekipą starali się pod tym względem, to widać, tyle że mając w pamięci to co nie tak dawno tak znakomicie pokazał w swoim 'Zodiaku' David Fincher również i w tym miejscu odnosiłem wrażenie że mam do czynienia raczej z 'kopią' niż z rekonstrukcją.
Treść, przyznać trzeba, wciąga, emocjonuje nawet, ale w swoim najważniejszym zarysie to trochę taki film o kopaniu leżącego, a niezależnie od tego kogo się kopie czynność to jednak mocno niesympatyczna. Niby pojedynek dwóch osobowości, niby czyjeś zwycięstwo, ale też mi to zwycięstwo. Jakoś tak niesmacznie zabrzmiały dla mnie te końcowe peany na cześć sukcesu Frosta, nie tylko zresztą dlatego że od początku był koleś na wygranej pozycji, bo inna sprawa - nie dostrzegłem w tej postaci ani błyskotliwości szczególnej, ani intelektu. Gdy podczas wywiadu jego szanse i Nixona były wyrównane był zdecydowanie na przegranej pozycji. Gdy przeszło do Watergate pojawił się sukces. Sorry thank you, ale tyle to i Kuba Wojewódzki by potrafił.

Przechodząc do plusów. Tym co najbardziej przemawia na korzyść filmu jest oczywiście aktorstwo Franka Langelli, który po raz kolejny po świetnym występie w zeszłorocznym 'Starting Out in the Evening' udowadnia, że obsadzanie go na pierwszym planie może wyjść tylko na dobre. Jego Nixon tu postać nie wybielona, nie wolna od pychy, od skaz, ale też przejmującego zmęczenia i godności. Piękna rola. Aczkolwiek niewątpliwie taki a nie inny wizerunek upadłego prezydenta nie jest wyłącznie zasługą aktora. No i za to plus dla twórców, że nie jest czarno biało, że pomyśleli o odcieniach, o człowieku, chociaż nie wątpię, że gdyby za temat wziął się mniej hollywoodzki twórca niż Ron Howard, te odcienie mogłyby zachwycać.
6/10